Weer thuis!

We zijn weer thuis! De dagelijkse gang van zaken neemt weer bezit van ons. Ria al weer aan het werk; de tuin moet gedaan; boodschappen; en ga zo maar door.

Lisanne loopt onwezenlijk door het huis. Zij moet haar plaatsje na 10 maanden Santa Barbara nog weer terugvinden. Haar kamer, die zij als meisje verliet, moet nu door een vrouw bewoond worden. Het past nog niet helemaal.

Tessa is gestrest: letterlijk en figuurlijk examenuitslag! Vera moet zich voorbereiden op de proefwerkweek, maar is nu nog wat ziek, zwak en misselijk van de jetlag.

Lisanne werd op Schiphol blij verrast door haar vriendinnen Lilian en Ilse. Voorzien van een groot spandoek werd zij welkom geheten door die meiden.

Wij hadden de tijd daarvoor gedood met een koffiebreak bij, waar anders dan Starbucks. Gelegen tegenover aankomsthal 4 was dat de perfecte locatie om Lisanne op te wachten.

Nadat Lisanne eindelijk gearriveerd was, hebben we samen met de vriendinnen nog wat gedronken. Daarna werd de taxidienst van Travel Parking gebeld. We hadden onze Picasso bij hen geparkeerd de afgelopen tijd en nu wilden we ook wel graag naar huis.

De rit naar huis verliep in een ongewoon laag tempo. Normaal wil de rit Amsterdam naar Laar toch wel een stuk sneller, maar na 14 dagen El Monster - de bus - stuurde de Citroën nogal direct en heel licht.

Uiteindelijk dan toch thuis. De boel rap uitgepakt en de wasmachine draait al op volle toeren.

De rest van de dag verloopt eigenlijk in een mistige wazige toestand. Een ieder van ons is vroeg of  laat door slaap overmand zijn bed ingekropen. Het zwakke geslacht als eerste; de vier anderen volgden elkaar in rap tempo in het begin van de avond.

Het is een feit: we zijn weer thuis!

The journey home:

Na een korte nachtrust in een overigens heerlijk bed moeten we vroeg opstaan. Onze vlucht vanaf Denver International Airport staat gepland voor 10.15 uur plaatselijke tijd. Met een tussenlanding op het vliegveld van Newark verwachten we woensdagochtend 07.00 uur te landen op Schiphol.

Om even over zeven zitten we al aan ons ontbijt. Het buffet is niet zo heel erg uitgebreid, toch er is voldoende naar de smaak van ons allen. Echt honger hebben we geen van allen, maar we weten niet wanneer we vandaag nog iets te eten krijgen Natuurlijk wel op het tweede deel van de vlucht, laat in de middag of nacht.

Ria is wat gestrest over het gewicht van de twee grote koffers. En dan wordt er ook nog eens gezegd om er meer in te doen. Zodat we minder onhandige handbagage mee hoeven te zeulen. Het maakt dat de sfeer er niet beter op wordt. De meisjes houden zich er buiten. Dit gekibbel zijn zij uiteindelijk iedere vakantie wel gewend.

We staan op tijd buiten voor het transport per hotel shuttle. De bus laat nog een tijdje op zich wachten, maar redelijk op schema rijden we richting vliegveld. We worden perfect afgezet: voor de deur van Continental.

Het inchecken gaat redelijk snel. De twee grote koffers zijn inderdaad te zwaar. De ene 5 pounds, die moet lichter gemaakt worden. En de ander 1,5 pounds, daat hoeft niets aan verandert te worden. Na wat aanpassingen aan de koffer, zijn we zover. De koffers worden afgegeven; we hoeven geen straf te betalen. Er wordt wel vergeten om ons tags van de koffers te geven. Dat gaat ons later nog opspelen.

De vlucht heeft een vertraging van circa 10 minuten. Op zich niet zo erg, want hierdoor komen we in gesprek met een vrouw uit Denver. Zij vraagt ons het hemd van het lijf over onze herkomst, onze reis en van alles en nog wat. Dat verdrijft de tijd, en het was nog gezellig ook. Thuis hadden we zo iets gehad van: waar bemoeid zij zich mee. Sire reclame: aardige mensen, wat moet je er mee?

Staande op de taxibaan werden we door flightcontrol nog eens op hold gezet. Als reden werd opgegeven dat het boven New York – Newark behoorlijk druk was. Nu hadden we wel een zenuwtrkeje voor de vervolgvlucht. Daar was geen reden voor, want we landden bijna op de opgegeven tijd in Newark. We hadden dus nogal wat tijd goedgemaakt.

Op het vliegveld van Newark kwamen we wel in de problemen. We schijnen er talent voor te hebben. Tijdens de tussenlanding van de heenvlucht moesten de koffers voor een tweede keer ingecheckt worden. Dus was er twijfel of dat nu ook moest. Hier komen de niet ontvangen tags in beeld. Een deskb**** van Continental bekte dat zij zonder tags niets kon beginnen en dat we dat maar eerst moesten regelen. Hoe dan?  Dus, toch maar naar de bagageafgifte. Dat betekende: uit het beveiligde gedeelte. Bij de bagageclaim was er een aardige dame die heel snel in het systeem, via onze boardingcard, kon zien dat de bagage gewoon doorging. Nog geen minuut werk, maar de deskdame van Continental verdomde dat dus gewoon.

Het gevolg was dat wij opnieuw door de securitycheck moesten. Toen werd het al redelijk krap met de boardingtijd. Bij het eerste checkpoint werden we ook nog eens doorgestuurd naar een andercheckpoint, omdat er blijkbaar mensen voor ons niet snel genoeg reageerden. De checkpoint werd gewoon gesloten door de stewards.

Bij het tweede checkpoint, een verdieping hoger, 500 meter verderop, werd het echt wel krapjes. Toen werd ook nog eens de laptop uit de rugzak gehaald, dus het duurde en duurde en duurde.

Al met al een heel andere veiligheidscheck dan Denver. Daar werden we door een aardige securitymedewwerker gecomplimenteerd met Nederland en dat Oranje goed begonnen was. En hij was hier in 2006 geweest en zijn gezicht was helemaal beschilder. Kortom: zo kan het dus ook Newark!

Al met al kwam het allemaal goed. We moesten bij het instappen zelfs nog een tijdje een oververhitte slurf staan wachten. Zorgde nog wel even voor een opkookmomentje.

Eenmaal in de lucht was dat al snel weer vergeten. Er kon zelfs nog een (wazige) foto van het Vrijheidsbeeld gemaakt worden.

Iedere seat heeft zijn eigen multimediaconsole: film, tv, radio, jukebox. Best goed geregeld. De verzorging van Continental aan boord is sowieso goed geregeld. De crew is aardig,  De piloot van de eerste vlucht bezorgde een onwijs zachte landing. Nog niet eerder een dergelijke zachte landing meegemaakt.

De zon is al weer op. We hadden een zonsopkomst met de meest mooie kleuren. Of dat nog beïnvloed wordt door de vulkaan op IJsland, is de vraag. Het was in iedergeval heel mooi om te zien.

Het is nu nog ongeveer een uur tot Schiphol. Dan is het wachten op Lisanne. Nog een trip van 2 tot 3 uur naar Laar. And that’s that then!

Iedereen heel erg bedankt voor het meeleven, de aardige woorden en alle andere reacties. We zijn blij dat er velen zo betrokken waren bij onze roadtrip in a bliz!

Een afscheid voor even

Het is maandag 14 juni 2010. Door de intensiteit van de reis per camper en de verschuiving met de tijd in Europa, zijn we met ons allen behoorlijk uit het ritme. Niemand weet nog hoe het precies zit met datum, tijd en dergelijke.

Gisteren werd via de blog gemeld dat we opnieuw een timewarp hadden doorstaan; vandaag kwamen we erachter dat dit niet klopte. Gelukkig maar, want het heeft ons uiteindelijk een uur opgeleverd, met andere woorden: we waren (net) op tijd om de kamper af te leveren op het RV park. Op de een of andere manier werden telefoons en I-pods op een verkeerde voet gezet en dachten wij dat er een verschuiving van een uur in ons nadeel had plaatsgevonden.

Nu waren we met ons allen lekker op tijd wakker. Er was geen tijd voor ontbijt. Onze drill-instructor en time-manager, met ander woorden the boss of the family, vond we zo snel mogelijk onze business moesten afhandelen. En Ria had natuurlijk weer eens gelijk. Naderhand zou blijken dat het allemaal precies zou kloppen.

Na het schoonmaken van de bus en het dumpen van  grijs en zwart afvalwater werd het laatste deel van de reis ingezet. Via het Red Lion Hotel in Denver, onze overnachtingsplaats. 

We bereikten het hotel vrij snel en konden onze bagage daar achterlaten. Per telefoon werd verteld dat de kamers pas om 15 uur gereed zouden zijn. Bij aankomst om 09.30 uur waren die zelfde kamers al gereed. Snel onze koffers and stuff gedumpt, want we moesten voor 11 uur in Louviers zijn, het RV-afleverpunt.

In het hotel hadden we een prima bell-boy die allerlei dingen voor ons wilde regelen. Zo ook een taxi vanaf het RV-park naar downtown Denver en weer naar het hotel. Hij regelde er meteen een prima prijs bij. Alleen werd der tijd naar het afleverpunt iets te krap berekend. Tel daar een onnodig moeilijke tankbeurt bij en het gevolg was dat onze taxichauffeur een uur op ons heeft moeten staan wachten. Wat meneer uiteraard niet leuk vond. Dat zorgde achteraf nog wel weer voor wat taferelen.

De checkout van El Monster zorgde bij ons nog wel voor lichte hilariteit. Wij hadden hoegenaamd nergens problemen mee gehad (officieel ) Enkele alarmen deden nog al eens moeilijk op rare tijden, maar de proces operator onder ons had dat al in het begin kortgesloten. De mensen van El Monte vonden ons gebrek aan problemen wel wat bijzonder, want zij kregen altijd klachten over de gasdetectiemeters. Wij keken roomser als de paus op dat moment: Nix verstehen, non comprend pas, no comprende, hé?

Na het afleveren naar 16th street Mall in down town Denver. Gezellig, schoon, vriendelijk, met andere woorden: Top! Een paar uurtjes rondgehangen, nog lekker gegeten en wat zaken voor Lisanne afgehandeld en back to the hotel.

Dat werd nog wel weer interessant. Herinner onze chauffeur van deze ochtend. Omdat hij zo lang had moeten wachten, had hij hierdoor klanten verloren. Moelilijk moeilijk, maar hij kon ons daardoor niet meer ophalen uit de stad. Terwijl wij een roundtrip voor een vaste prijs hadden geregeld. Tja, shoot, maar okay. Toch maar betaald, we zien wel. Redelijk snel na ons 'afzetten' werden wij al gebeld. Miss understanding! Sorry, sorry, I am the boss I will take care of you. Nou prima toch. Alleen dat kreeg natuurlijk nog een staartje!

Na ons belletje werden we vrij snel opgepikt door de 'baas' en zijn kornuit. Zij zouden ons heel snel naar ons hotel brengen en sorry en "we only charge one car"! Hé? Maar goed, eerst maar naar het hotel terug. Veel gezellig blabla en fout en domme chauffeur van die ochtend, maar alles komt goed: 'We only charge one car."

Bij het hotel was gelukkig onze contactpersoon Read al aan het wachten en alle misverstanden waren plotseling opgelost: No Carge extra. Thank you my friend etcetera etcetera!

Nu was het wachten op het moment om Lisanne naar het vliegveld te brengen. Voor de duidelijkheid: we zij naar de US gereisd om Lisanne op te halen, maar we reizen niet samen terug. Om een lang verhaal nog veel langer te maken: er was een f***up bij het boeken. Lisanne meende dat ze gemakkelijk haar vlucht kon omboeken (dus niet) en dus konden wij wel onze reis plannen. Aangezien de man des huizes altijd tegen de stroom in wil gaan en geen roundtrip maar een roadtrip wilde, zaten we nu met een extra binnenlandse vlucht voor ms Liz Smit.

Nou ja, t meiske naar het vliegveld gebracht en daar nog gezellig samen wat gedronken. Totdat Lisanne snel afscheid van ons nam en bij ons wegliep. Geen theater, gewoon een volgende reis. See you in Amsterdam!

Wij besloten om nog wat te drinken en te eten voordat we onze shuttle weer gingen opzoeken. Het wachten op de shuttle duurde nogal. Nu hebben ze in Denver International 2 afhaalstroken: blauw en rood. En wij stonden bij blauw te wachten, waar wij, uiteraard, bij rood hadden moeten staan.

Maar eind goed, al goed. Lisanne heeft gesmst dat ze veilig en wel in Los Angeles is, en wij zijn veilig opgeborgen in het Red Lion Central Hotel te Denver.

Morgen komen we naar huis!

PS:sorry voor no pictures. Picasa wil op dit moment niet zoals wij willen. Dus geen aanvullende foto's.

another 45 miles to go

Het laatste deel van de roadtrip gaat van Ouray, via de Black Canyon of the Gunnison naar Denver. Het eerste gedeelte ligt op iets meer dan een steenworp van onze Campground. Een een camping die goed verzorgd en verscholen ligt tussen Oostenrijks aandoende bergen. We blijven Europeanen hé!

De Black Canyon is (alweer) een verrassing. Geheel anders dan alle gaten in de grond die we tot nog toe gezien hebben. Hoewel we ons eigenlijk maar weinig tijd gunden om rond te kijken, verliep dat toch weer anders. We wilden toch ook van die natuurlijke schoonheid genieten.

Trouwens, de route naar de canyon volgde een groot deel van de Hwy 550, die van gisteren, alleen hadden we nu nog maar te maken met een dalend stuk wegdek. In werkelijk no time waren we bij de Black Canyon.

Na een aantal uren rondzwerven moest het toch maar van komen: de laatste lange rit. Op naar Denver, waar we morgen de bus weer in moeten leveren. Leeggepompt, van binnen gepoetst en wel, voor 11 uur Denvertijd.

Het was een lange rit van meer dan 500 km die nog afgelegd moest worden. Toch iets niet helemaal goed gepland. Maar ach: El Monster zou ons ook over die laatste hindernis heen helpen. Samen met TT-Truus zou dat toch helemaal goed moeten komen. Als dan ook nog het weer iets beter mee zou werken dan gisteren, dan zou het helemaal een perfecte afsluitende rit worden.

Perfect, hadden we dat woord al niet eerder gebruikt? Was er toen ook iets niet helemaal goed gegaan. Tja, nu dus ook niet. TT-Truus was in een goede bui en leverde ons de snelste weg. El Monster deed verschrikkelijk zijn best, maar werd op het laatste deel van de etappe nog behoorlijk geplaagd. Het weer was opnieuw een grote spelbreker.

We hadden de hele dag al last van wat regen, echter niets om ons zorgen over te maken. Ach een beetje regen, wat geeft het! Het wordt een ander verhaal als de reis over bergpassen van meer dan 11.000 ft. gaat en er daar neerslag valt. Gelukkig niet veel, maar we hebben vandaag weer in de sneeuw gereden.

De hoogte van de bergpassen staat dan weer niet in de navigator, dus TT-Truus kon ons daar niet voor waarschuwen. En ondanks die hoogteverschillen was het nog altijd de snelste route. Dat de wegen in Amerika niet vlak zijn, hebben we tot uit den treuren ondergaan de afgelopen tijd. De weg wordt gewoon over en rond de bergen en dalen gekwakt en zorg maar dat je er overheen komt. 

Dat hobbelen en stuiteren over en rond bergen viel in het begin nog wel mee. Maar uiteindelijk moesten we van een kant van de bergrug naar de andere kant zien te komen. En ja dan komt er wel wat actie. 

We volgden vanaf het moment dat we de grote I-70 van Utah naar Denver opreden de loop van de Colorado rivier. We reden langs de oevers van de rivier en hadden goed zicht op de woestheid van het water. De rivier slingerde langs de Interstate en er ook geregeld onderdoor.Met als gevolg dat het ook een slingeren, dalen en stijgen was. De bus had hier eigenlijk helemaal geen problemen mee. 

De Colorado rivier verliet ons uiteindelijk ergens midden in de bergen en in de plaats daarvan kwam de Eagle rivier. Na verloop van tijd verdween ook deze rivier. We kwamen nu meer en meer in het wintersportgebied van Colorado: de afslag naar Aspen, Edwards en Vail. Her en der lagen de skipistes: sommigen nog met wat sneeuw bedekt.

En vanaf dat ogenblik ging het weer de hoogte in. Met als 'hoogtepunten' een bergpas op ongeveer 10.500 ft en de hoogste op 11.150 ft. Nu had El Monster het echt te kwaad. Met veel pijn en moeite kon er nog een redelijke versnelling gevonden worden. Maar met het minste of geringste hobbeltje in de weg gierde de bak het uit.

Vlak voor Denver zetten we de laatste afdaling in. In plaats van een eenvoudige finale werd het echter nog eens moeilijker gemaakt door een hele heftige regen en onweersbui. Hoewel de zon nog niet onder was, was hetwel al donker. Duister door de dikke donder- en regenwolken.

Ook hieraan kwam gelukkig een eind en met wat kunst en vliegwerk vonden we ook nog eens een Campground. Alwaar we tot de ontdekking kwamen dat we opnieuw door een tijdsgrens zijn gereisd. Wéér een uur minder.

Na het eten van wentelteefjes en nog wat drinken komt bij deze of gene toch al wat spanning op. Koffers wel of niet inpakken, schoonmaken of nog niet. Een ander moet haar reis voor morgen nog even perfect maken. Maar goed: het is nu rustig in de bus. De meiden slapen. Het is de hoogste tijd.

Het kan nog gekker!

Wat een waanzinnige trip is dit aan het worden. Na een bijzonder koude nacht in Navaho land stond opnieuw een bizarre dag te wachten. Daar waren we ons op dat moment nog niet van bewust: de dagplanning was redelijk in balans. Dachten we.

Monument Valley was dichtbij, amper een uurtje rijden. En toen die Mastodonten zo lukraak in ons beeld verschenen, zagen we in gedachten John Wayne op zijn paard rijden over die uitgestrekte grasvlakten. Zijn revolvers leegschietend op een stel bandieten.

Wanneer we via de lange rechte wegen ergens een helling omlaag rijden, zijn de giganten even snel weer uit het beeld verdwenen. Maar Monument Valley is meer dan een stel op zichzelf staande bergen. Vergezichten, uitgestrekte vlakten, prachtige rotsformaties, diepe ravijnen. En het volgt elkaar in razend tempo op.

Midden in de Valley wordt besloten om een paar van die heerlijke Navaho-broden te kopen. Deze hadden we bij onze brunch in de tradingpost ook al eens gegeten. Nu valt dat nog niet mee: een paar broden kopen. Terwijl de rest voor een sanitaire stop ging, zou Ria de broden regelen. Na een eeuwigheid toch maar eens gaan zoeken waar ze bleef. Stond ze vrolijk te beppen met een Navaho-sieradenmaker. Toen Ria zich met moeite losgeweekt had, kwam ze erachter dat de broden nog steeds gekocht moesten worden.

Uiteindelijk werd de tocht dan toch vervolgd. Via een gigantische omweg reden we naar Mesa Verde. TT-Truus wist in eerste instantie al helemaal niet waar we heen wilden, maar door de rit in etappes in te voeren wilde ze toch een snelste tijd voorstellen. Deze deel van de reis zou onder anderen via een gehucht genaamd Montezuma's Creek verlopen. 

Plotseling, ergens op een weg in het Navaho-reservaat, kreeg de navigator wat kuren. TT-Truus kreeg blijkbaar een aanval van Montezuma's Revenge, of ze werd door de warmte bevangen, want zij was helemaal van de wereld. We werden terug gestuurd, dan was ze de weg weer kwijt. Een volgend ogenblik moesten we bij een zandweg afslaan; helemaal holderdebolder.

Toch kwam het uiteindelijk weer goed, maar het vertrouwen in TT-Truus was toch een beetje weg. Voor straf werd haar de mond gesnoerd. Wel beeld, amper geluid.

In Cortez, dicht bij Mesa Verde was het apparaat nog eigenwijs. Ze wilde het park niet kennen. Dus op goed geluk (en goed kaartlezen) een richting gekozen. En 9 mijlen verder was de ingang nar het park reeds daar. De rit naar de archeologische site was nog niet gemakkelijk. Veel hoog procentuele stijgingen, veel scherpe bochten, maar nog beroerder: over bijna de hele 20 mijl waren er wegwerkzaamheden.

Jammer genoeg hadden we niet zo heel erg veel tijd, terwijl men minimaal een halve tot hele dag uit moet trekken om alles te zien. 

Dan maar een verkorte tour. En zelfs dat was indrukwekkend. Soortgelijke beelden als in Walnut Canyon en het Navoho National Monument, maar wel veel meer ontwikkeld. Veel uitgebreider. Respect voor de toenmalige bewoners van deze Canyon.

Mesa Verde werd in 1888 per ongeluk herontdekt door 2 cowboys. Sinds het vertrek van de oorspronkelijke bevolking rond 1300 was er niemand meer geweest.

Na de afdaling van de groene heuvel (eerder groene berg) moesten we nog besluiten waar te overnachten. Aangezien we binnenkort de bus al weer af moeten leveren in Denver hadden we 2 keuzes: slapen in Cortez en morgen een hele lange reis, of nu nog een paar uurtjes doorrijden.

We besloten tot het laatste. Via Durango de afslag naar het noorden. Naar een plaats genaamd Ouray. Volgens TT-Truus een rit van circa 3 uur. Onze ervaring had geleerd dat er dan meestal wel een half uur tot een uur van af kon. Maar het apparaat had ook wel eens wat nukken met betrekking tot de snelste weg. Affijn toch maar op weg. 

Het begin verliep zonder problemen en al snel was er een kwartier van de reistijd afgesnoept, zonder snelheidsovertredingen. Ook na Durango kon El Monster het nog gemakkelijk volhouden en de reistijd werd nog verder verkort.

De tocht via de Hwy 550 leek een makkie. Maar we kwamen nog bedrogen uit. 

Vanaf Mesa Verde hadden we in de verte al met sneeuw bedekte bergtoppen gezien. Bergtoppen die langzamerhand steeds meer in dikke regenwolken verdwenen. Nu, onderweg, kwamen we er achter dat we tussen die bergtoppen door moesten.

Het rijden op zich ging nog, maar uiteindelijk begonnen die regenwolken hun lading los te laten. In het begin, toen we nog niet zo hoog in de bergen reden, was het nog regen. Uiteindelijk kwamen we op hoogten van meer dan 10.000 ft en ging de regen over in sneeuw! WAT? Sneeuw ja!

Wij wisten ook niet meer hoe we het hadden. 's Ochtends nog temperaturen van rond de 30 tot 35 graden; nu sneeuw. De familie krijgt zo langzamerhand ook wel de rekening gepresenteerd: snotteren, proesten, pijnlijke kelen. Leuk: vakantie!

Het laatste stukje van de reis werd echt in een slakkengangetje afgelegd. Want de combinatie van regen/sneeuw, duisternis en vermoeidheid is een hele ongezonde. Neem daarbij nog eens het te pas en te onpas opduiken van herten en ander wild en iedereen kan begrijpen dat wij blij waren dat eindelijk het bord van de Campground in zicht kwam.

Na een overheerlijke pancake maaltijd ligt iedereen te rusten in een lekker warme camper, want naast een AC heeft El Monster gelukkig ook een heater.

Na alle bizarre avonturen durven we geen voorspellingen meer te doen over het vervolg. Het enige wat vastligt is de vertrektijd van CO0412 , dinsdagochtend.

I get my kick's

Ons volgende reisdoel is Monument Valley. Voor we die kant op reizen is er iets nog iets wat we moeten doen. Denk aan de opmerking dat Ria enkele plaatsen heel graag wilde zien. Eén daarvan is rijden over de Route 66. En laat die nou net langs Flagstaff komen!
Nu is het nog niet zo eenvoudig om de route op te pikken of even in de navigator te plannen. Uiteindelijk werd via Google Maps een routepunt gevonden die bij ons in de buurt lag. Jammer genoeg bleek het grotere deel aan de westzijde van Flagstaff te liggen terwijl wij richting oosten wilden rijden. Niet getreurd: We hebben in ieder geval op de Route 66 gereden. En dat minstens 1 mijl!
Aan het einde van dit historische stukje Amerika kwamen we uit op de I-40 richting Albequere. En op dezelfde splitsing wees een bord ons op het Walnut Canyon National Park. Aangezien de Route hier min of meer in het niets oploste, besloten we die weg maar eens in te rijden. En wat een geluk: voor ons reed een auto met een nog ontbrekende nummerplaat. Ieder greep naar een beschikbaar fototoestel om te plaat vast te leggen.
Walnut Canyon bleek een archeologische site te zijn van de Sinaqua (Spaans voor – zonder water) Indianen. Zij leefden ongeveer 800 jaar geleden in rotswoningen in deze Canyon. Na het hoogtepunt van hun beschaving rond 1250 van onze jaartelling is deze groep vermoedelijk opgegaan in de Hopi-stam. Het was een interessante, verbazingwekkende tour rondom een aantal klifs, totaal afgesloten van de buitenwereld.
Na dit bijzondere uitstapje zijn we nog weer op zoek gegaan naar een nieuw punt in de Route 66. Nadere bestudering van de kaart maakte duidelijk dat dit geen succesvolle onderneming kon worden. Zoals al eerder gezegd: het dichtstbijzijnde stuk van de Route lag ten westen Flagstaff en dus niet op onze route.
We besloten dit verhaal maar af te sluiten en ons te richten op Monument Valley. We reden het zelfde stuk terug naar Flagstaff en van daar ging het richting noordoosten.
Het eerste stuk was ons al bekend, alleen waaide de wind nu uit een andere richting en hadden we er gelukkig veel minder last van. En het ging bergafwaarts dus had de bus er weinig problemen mee.
Hele lange rechte stukken asfalt gleden onder ons door, zo nu en dan een bocht en dan weer mijlen rechtuit. Aangezien het stijgen en dalen van de weg ook weinig problemen opleverde, knorde El Monster als een naaimachientje. Bijna slaapverwekkend!
Op een gegeven ogenblik schoven we weer eens door de tijdzones en leefden we opnieuw een uur later. De tijd werd vandaag extra in de gaten gehouden, omdat we twee jarige Jobjes wilden feliciteren in het verre Schottershuizen, Zuidwolde, Dr., Nederland. In de buurt van Tuba City, een Hopi stad, was het tijd om te bellen en hadden we ook nog bereik voor onze mobiele telefoon.
Na enig heen en weer geteut en een liedje voor Anja werd het tijd om verder te rijden. En eindelijk gebeurde er weer eens iets. In de verte dreigde er regen en de wind kwam opzetten. Anja had ons zojuist verteld dat er in de buurt van Monument Valley nog wel eens zandstormen optraden, en nu kwamen we er middenin. De dreiging werd werkelijkheid: het begon toch te regenen. Hierdoor was de gezapige rit voorlopig voorbij. Regen en zand teisterden de bus op haar tocht naar Utah.
Achteraf duurde deze ‘storm’ maar even. Vrij snel was het: ‘business as useual’, en vervolgden wij de reis. Zo nu en dan werd er nog een foto gemaakt, of werd er een stukje gefilmd. Maar in de uitgestorven vlakte van het Navaho reservaat was er weinig opzienbarends te zien of vast te leggen. Tot er een bord langs de weg verscheen met de tekst: Navaho National Monument.
Spontaan besloten we deze aanwijzing te volgen. We waren al eerder aangenaam verrast deze dag. En er wachtte inderdaad een verrassing. Bij de ingang van het Monument hadden we al uitzicht op een prachtig stuk canyon. We besloten eerst verder te rijden omdat het visitor centre weldra zou sluiten.
Ondanks sluitingstijd had de parkwacht nog alle tijd voor ons om een en ander uit te leggen. Hij vertelde dat het centrum ging sluiten maar dat de wandelpaden vrij begaanbaar waren. En dus gingen we maar weer eens op onderzoek uit.
Schitterend! Dit is het woord om dit monument te beschrijven. We wandelden er een tijdje rond en genoten van de prachtige vergezichten. Na een tijdje keerden we terug bij de het bezoekerscentrum voor een sanitaire stop en om alle gezinsleden weer te verzamelen. Terwijl er door de een koffie werd gezet, ging een ander nog op een andere trail op onderzoek uit. Er zouden namelijk ruines zijn van de Betatakin indianen. Ook zij hebben in rotswoningen gewoond. Hoewel deze ruïne tijdens haar glorietijd waarschijnlijk maar 50 jaar bewoond is geweest.
Net voor we onze reis wilden vervolgen kwam Ria in gesprek met een parkwachter. Sinds Sequoia vindt zij het belangrijk om hen te vriend te houden, vandaar. De beste man waarschuwde ons voor de belachelijk hoge prijzen van de campground in Monument Valley. Waarom niet hier op het park gebleven? Het was gratis, het was dichtbij, waarom niet?
We overlegden even met elkaar en de beslissing was snel gemaakt. En dus staan we op een campground genaamd Canyon View. Met een prachtig uitzicht over Navaho National Monument. Er zijn slechts een handvol andere bezoekers: een enkele auto, wat campers, meer niet.
Na een heerlijke simpele maaltijd van gefrituurde aardappelschijfjes, chutney, worteltjes en rode kool genieten we van de totale stilte om ons heen. Jammer genoeg is het bewolkt, anders zouden we ook nog eens een perfecte nachthemel kunnen aanschouwen. Dan was het helemaal perfect geweest!

The day after the night before!

Wat valt er nog te doen na zo een intense beleving als die van gisteren? De planning was om ook de zonsopgang te bekijken. Alleen: zou die net zo mooi zijn? Dus lieten we dat plan maar varen. Die beslissing hadden we trouwens gisteren al genomen aan de Rim. Het zou vast niet mooier worden. En aangezien iedereen toch wel moe was, wilden we ook wel de rust nemen.

Dit betekende dat we eigenlijk een dag extra hadden. Wat nu te doen? We zouden naar de volgende bestemming in de planning kunnen rijden, maar Monument Valley was best nog ver en niemand had zin in hele lange afstanden. Het KOA-handboek werd er maar eens bijgehaald en we vonden een mooie camping in Flagstaff. Achteraf, geïnstalleerd op de camping vonden we er nog een, redelijk dichtbij, aan de Route 66. Een klein dompertje, maar moet het helemaal perfect zijn?

Ook vandaag zijn er weer bijzondere dingen gebeurd.

De dag startte met het nodige geneuzel. Het tanken ging met horten en stoten, koffie bij de lodge duurde een eeuwigheid, kortom: we kwamen moeilijk op gang.

Gisteravond hadden we al besloten dat de meiden mochten blijven liggen en dat wij gewoon op weg zouden gaan. Uiteindelijk sliep Vera nog redelijk lang door, de twee andere meiden waren al op tijd wakker. 

We waren nog maar net uit het Kaibab National Forest gereden of we kwamen in het volgende prachtige gebied: de Vermillion Cliffs. Afdalend van het plateau van de Grand Canyon kwamen we op een gigantische vlakte met aan de rand ook weer de meest prachtige rotsformaties. We vallen van de ene verbazing in de andere. 

Ook hier op deze vlakte is de weg recht toe recht aan. Alleen golft het, net als iedere weg tot nog toe, op en neer over de uitgestrekte vlaktes. Verbaasd en verrast genieten we ook weer van het panorama van dit stukje Arizona.

De tijd vliegt net als de kilometers voorbij. We komen uiteindelijk aan de grens van Navaho Country. Bij een brug over de Coloradorivier. We besluiten de tijd te nemen en even rond te kijken. Opnieuw worden we verrast. Tijdens het wandelen / fotograferen op de brug ontdekken we eerst een en later een tweede Californische Condor op zittend op de spijlen van de brug. Maar we worden nog meer verwend: even later vliegt er een Condor op een niet te grote afstand enkele rondjes boven de brug.

Ver onder ons zien we tegelijkertijd in de verte enkele rafters de rivier afzakken. Het beeld is opnieuw perfect. Ook deze dag kan nu al niet meer stuk.

Uiteindelijk besluiten we maar eens verder te rijden. Wat heeft de dag nog meer in petto?

Bij de Cameron Tradingpost besluiten we te gaan brunchen. Al die tijd hadden we nog niets gegeten. Geen mooie, rustige schaduwrijke plekjes te vinden, dus de bus bleef maar rijden. Maar deze plek leek ons perfect. En dat was ze! Het eten was er geweldig; de porties overweldigend en het smaakte allemaal zeer goed. Vera was uiteindelijk de enige die haar portie op kon. Er was ook nog iemand die een doggiebag (hoi hoi we krijgen een hond) nodig had.

Een tradingpost heeft ook allerlei andere handel, dus dat moest uiteraard bekeken en gekocht worden. Wij blij, de natives tevreden. Ieder een geslaagde dag.

De tradingpost lag dichtbij de afslag naar de South Rim van de Grand Canyon en even kwamen we nog in de verleiding. Toch konden we ons beheersen en stuurde de bus rechtdoor: richting Flagstaff.

Hoewel het qua weg een rustig ritje zou moeten zijn, viel dat in werkelijkheid nog wel tegen. Wind dwars op de bus, tijdens het grootste gedeelte van de rit. El Monster protesteerde door op de gekste momenten 'in cruise controll' in een veel lagere versnelling te schieten. De chauffeur had zijn handen vol om de bus in het gareel te houden. Zelfs in de States hebben ze mafkezen op de weg, dus ook dat zorgde bij een invoeg gedeelte nog voor een hachelijk moment.

Gelukkig kwam niet veel later Flagstaff en daarbij de camping in zicht. Inchecken duurde een tijdje, het was er behoorlijk druk. Een vaste klant maakte er theater omdat hij niet op zijn gereserveerde plek kon staan. En dat terwijl hij al jaren klant was: geen stijl! Zo blijkt het maar weer eens dat dezelfde taferelen overal te wereld plaatsvinden. En dus is het ook niet allemaal hosanna!

Onze kampeerplek is goed. We hebben veel ruimte om de bus en kunnen lekker buiten zitten. Tot de wind ons wegjaagt. Tja uiteindelijk staan we wel op een hoogte van bijna 7000 feet (meer dan 2100 meter). Het is er niet koud, maar door de wind lekker fris.

Als prettige bijkomstigheid vinden we ook op deze camping nog een ontbrekende licenseplate. Het is een sport geworden om op parkeerplaatsen en campgrounds de wagens, campers, caravans en dergelijke te controleren. Wie weet of er nog een nieuwe bijkomt.

De teller staat nu op 44. Het gerucht gaat dat er al weddenschappen afgesloten worden of de smitties de 50 gaan halen. Er schijnt een sidebet te lopen op welke staat sowieso niet gespot gaat worden. We hebben nog een paar dagen, dus wie weet. Ook op een rustige dag is er van alles te beleven.